τροπάριο
του Βασίλη Πολύζου
Τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα, Τετάρτη πρωί συνήθως,
η Κασσιανή μαζεύει τους μικρούς στεναγμούς
που ξέμειναν στο μαξιλάρι της
και τους κλείνει σ’ έναν φάκελο χωρίς παραλήπτη.
Έπειτα διπλώνει τον ορίζοντα στα τέσσερα
και τον τοποθετεί στο κάδρο του,
ξεσκονίζει προσεχτικά το ουράνιο τόξο
―δώρο ξεχασμένης καταιγίδας―
και το ξαναβάζει στην τρίφυλλη ντουλάπα,
βγάζει απ’ το πλυντήριο τα όνειρα της νύχτας
και τ’ απλώνει στη βεράντα να στεγνώσουν,
συγυρίζει τις φτερούγες του βαλσαμωμένου Ερωτιδέα,
τέλος παίρνει να σιδερώσει τις ρυτίδες του καθρέφτη στο σαλόνι.
Το δειλινό πυκνώνουν οι φωνές στους τοίχους,
στενεύει γύρω της το φως των κεριών.
Βασίλης Πολύζος, τροπάριο
από το βιβλίο "Επίλογοι και άλλα Κεκραγάρια"
εκδ. ΕΡΙΦΥΛΗ 1999
έρως ασέληνος, μια ζωγραφιά του Βασίλη Πολύζου
2 σχόλια:
Τα τελευταία ποιήματα
πιο λιτά πιο αυστηρά
(επειδή σπάνια αποδίδονται τα δέοντα στην ώρα τους άραγε;)
Σκέφτομαι τι κόπος και τι αντοχή
να σαι φύλακας
(και σε τι ανάγκη...)
Meril,
το "τροπάριο" είναι από τα πρώτα ποιήματα που τύπωσα(1999).
Η "Κασσιανή" μου είναι στα πρόθυρα της τρέλας.
"...Εύα το δειλινόν...κρότον τοις ωσίν ηχηθείσα...τω φόβω εκρύβη..."
"...Το δειλινό πυκνώνουν οι φωνές στους τοίχους...στενεύει γύρω της το φως..."
Έτσι ξαναδιάβασα "το τροπάριο της Κασσιανής".
Αυτά.
Δημοσίευση σχολίου