Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013
δημώδης ρίμα
στου βάλτου τα χωριά
στα πέντε βιλαέτια
μας κλέψαν τη γιαγιά
αναίτια
Βασίλης Πολύζος
ρίμες
η γιαγιά
εικαστικό του Βασίλη Πολύζου
2013
Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου 2013
Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013
Βασίλης Πολύζος, ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ INTERMEZZO: Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στην...Άγρια Δύση
Ο
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
στην...Άγρια Δύση!
Του Βασίλη Πολύζου
(αναδημοσίευση από το ιστολόγιο
emiliusx.blogspot.gr / 24.12.2011)
Στο προ-λογικό κείμενο του βιβλίου μου Επίλογοι και άλλα
Κεκραγάρια (εκδ. ΕΡΙΦΥΛΗ 1999) σημείωνα, μεταξύ άλλων:
Κοσμοκαλόγερος μετέφρασε γουέστερν αντί πινακίου φακής.
Η αναφορά ήταν για τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη και το διήγημα
The Luck of Roaring Camp του αμερικανού συγγραφέα Bret Harte,
̶ διήγημα που είχε μεταφράσει ο Παπαδιαμάντης με τίτλο
Η Καλή Τύχη του Ρώριν-Καμπ.
Είχα την καλή τύχη να διαβάσω σε πολύ μικρή ηλικία το διήγημα
αυτό στη μετάφραση του Παπαδιαμάντη, σε μια έκδοση του 1905,
(ΠΑΝΔΩΡΑΣ ΤΟΜΟΣ 1), του εν Αθήναις βιβλιοπωλείου ΜΠΕΚ ΚΑΙ ΜΠΑΡΤ (*),
που περιλάμβανε επίσης το μυθιστόρημα Το Παράδοξον Έγκλημα
υπό Α. ΚΟΝΑΝ ΔΟΫΛ (τουτέστιν το A Study in Scarlet του Conan Doyle),
σε μετάφραση Χ. Άννινου. (δείτε εικόνα επάνω). Δεν θυμάμαι πώς
είχε βρεθεί στα χέρια μου ο τόμος αυτός.
Στο νου μου η μετάφραση αυτή σηματοδότησε αργότερα μιαν ακόμη
διάσταση στο έργο και την προσωπικότητα του Παπαδιαμάντη.
Είχα και έχω πάντοτε την εντύπωση, ότι η επιλογή του να μεταφράσει
Μπρέτ Χαρτ δεν ήταν τυχαία. Συνδέεται κατά τη γνώμη μου με την
πρώτη μεγάλη έξοδο Ελλήνων μεταναστών στο δεύτερο μισό του 19ου
αιώνα προς τη γη της επαγγελίας, που την αίσθησή της συναντάμε
με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και σε διηγήματα του Παπαδιαμάντη,
-έξοδο προς ένα ακόμη ψεύτικο όνειρο, παράλληλα προς την έξοδο
των αμερικάνων εποικιστών, χρυσοθηρών και παντός είδους
τυχοδιωκτών προς την άγρια δύση και προς το ψευδεπίγραφο
και εφιαλτικό αmerican dream (στην πρώτη του εμφάνιση), που
περιγράφει στα διηγήματά του ο Μπρετ Χαρτ, αυτός ο αφελής
λαϊκός κοινωνιστής εκείνων των ημερών, περίπου σύγχρονος
του Παπαδιαμάντη και θαυμαστής του Καρόλου Ντίκενς.
Πολλά χρόνια πρίν από την έκδοση των Κεκραγαρίων (αν θυμάμαι
καλά στα μέσα της δεκαετίας του 80) σε ημερίδα για τον
Παπαδιαμάντη που οργανώθηκε στο Πνευματικό Κέντρο
του Δήμου Αθηναίων, όπου είχα παρευρεθεί, έκανα μια εκ του
προχείρου παρέμβαση για το θέμα αυτό και για τη σημασία του
στο να διαφωτίσει μια ακόμη πτυχή του έργου του Παπαδιαμάντη.
Παραθέτω παρακάτω ένα εκτεταμένο απόσπασμα από
τη μετάφραση του Παπαδιαμάντη, καθώς και το αντίστοιχο
κομμάτι του πρωτότυπου, για την αντιπαραβολή.
Είναι πράγματι μοναδικός ο τρόπος που ο μεγάλος Σκιαθίτης
λογοτέχνης μεταφέρει απαραμείωτα την γλωσσική αίσθηση,
το κλίμα του wild west, το πικρό, στακάτο χιούμορ, τη σκληράδα
και την τρυφερότητα μαζί, που στοιχειώνει την αφήγηση
του Μπρετ Χαρτ.
Βασίλης Πολύζος 23/12/2011
(*) Οι Βαυαροί Μπεκ και Μπαρτ διατηρούσαν βιβλιοπωλείο στην Πλατεία
Συντάγματος. Το 1898 ο Κώστας Ελευθερουδάκης συνεταιρίστηκε μαζί τους
και μερικά χρόνια αργότερα το βιβλιοπωλείο περιήλθε εξ ολοκλήρου
σ’ αυτόν. Δείτε σχετικά άρθρο του Νίκου Μπακουνάκη στην εφημερίδα
ΤΟ ΒΗΜΑ,12.3.2006, Η νίκη της Νίκης
Β.Π.
Η ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ ΤΟΥ ΡΩΡΙΝ-ΚΑΜΠ
ΥΠΟ ΜΠΡΕΤ ΧΑΡΤ
(απόσπασμα)
Μετάφραση Αλ. Παπαδιαμάντη
στην...Άγρια Δύση!
Του Βασίλη Πολύζου
(αναδημοσίευση από το ιστολόγιο
emiliusx.blogspot.gr / 24.12.2011)
Στο προ-λογικό κείμενο του βιβλίου μου Επίλογοι και άλλα
Κεκραγάρια (εκδ. ΕΡΙΦΥΛΗ 1999) σημείωνα, μεταξύ άλλων:
Κοσμοκαλόγερος μετέφρασε γουέστερν αντί πινακίου φακής.
Η αναφορά ήταν για τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη και το διήγημα
The Luck of Roaring Camp του αμερικανού συγγραφέα Bret Harte,
̶ διήγημα που είχε μεταφράσει ο Παπαδιαμάντης με τίτλο
Η Καλή Τύχη του Ρώριν-Καμπ.
Είχα την καλή τύχη να διαβάσω σε πολύ μικρή ηλικία το διήγημα
αυτό στη μετάφραση του Παπαδιαμάντη, σε μια έκδοση του 1905,
(ΠΑΝΔΩΡΑΣ ΤΟΜΟΣ 1), του εν Αθήναις βιβλιοπωλείου ΜΠΕΚ ΚΑΙ ΜΠΑΡΤ (*),
που περιλάμβανε επίσης το μυθιστόρημα Το Παράδοξον Έγκλημα
υπό Α. ΚΟΝΑΝ ΔΟΫΛ (τουτέστιν το A Study in Scarlet του Conan Doyle),
σε μετάφραση Χ. Άννινου. (δείτε εικόνα επάνω). Δεν θυμάμαι πώς
είχε βρεθεί στα χέρια μου ο τόμος αυτός.
Στο νου μου η μετάφραση αυτή σηματοδότησε αργότερα μιαν ακόμη
διάσταση στο έργο και την προσωπικότητα του Παπαδιαμάντη.
Είχα και έχω πάντοτε την εντύπωση, ότι η επιλογή του να μεταφράσει
Μπρέτ Χαρτ δεν ήταν τυχαία. Συνδέεται κατά τη γνώμη μου με την
πρώτη μεγάλη έξοδο Ελλήνων μεταναστών στο δεύτερο μισό του 19ου
αιώνα προς τη γη της επαγγελίας, που την αίσθησή της συναντάμε
με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και σε διηγήματα του Παπαδιαμάντη,
-έξοδο προς ένα ακόμη ψεύτικο όνειρο, παράλληλα προς την έξοδο
των αμερικάνων εποικιστών, χρυσοθηρών και παντός είδους
τυχοδιωκτών προς την άγρια δύση και προς το ψευδεπίγραφο
και εφιαλτικό αmerican dream (στην πρώτη του εμφάνιση), που
περιγράφει στα διηγήματά του ο Μπρετ Χαρτ, αυτός ο αφελής
λαϊκός κοινωνιστής εκείνων των ημερών, περίπου σύγχρονος
του Παπαδιαμάντη και θαυμαστής του Καρόλου Ντίκενς.
Πολλά χρόνια πρίν από την έκδοση των Κεκραγαρίων (αν θυμάμαι
καλά στα μέσα της δεκαετίας του 80) σε ημερίδα για τον
Παπαδιαμάντη που οργανώθηκε στο Πνευματικό Κέντρο
του Δήμου Αθηναίων, όπου είχα παρευρεθεί, έκανα μια εκ του
προχείρου παρέμβαση για το θέμα αυτό και για τη σημασία του
στο να διαφωτίσει μια ακόμη πτυχή του έργου του Παπαδιαμάντη.
Παραθέτω παρακάτω ένα εκτεταμένο απόσπασμα από
τη μετάφραση του Παπαδιαμάντη, καθώς και το αντίστοιχο
κομμάτι του πρωτότυπου, για την αντιπαραβολή.
Είναι πράγματι μοναδικός ο τρόπος που ο μεγάλος Σκιαθίτης
λογοτέχνης μεταφέρει απαραμείωτα την γλωσσική αίσθηση,
το κλίμα του wild west, το πικρό, στακάτο χιούμορ, τη σκληράδα
και την τρυφερότητα μαζί, που στοιχειώνει την αφήγηση
του Μπρετ Χαρτ.
Βασίλης Πολύζος 23/12/2011
(*) Οι Βαυαροί Μπεκ και Μπαρτ διατηρούσαν βιβλιοπωλείο στην Πλατεία
Συντάγματος. Το 1898 ο Κώστας Ελευθερουδάκης συνεταιρίστηκε μαζί τους
και μερικά χρόνια αργότερα το βιβλιοπωλείο περιήλθε εξ ολοκλήρου
σ’ αυτόν. Δείτε σχετικά άρθρο του Νίκου Μπακουνάκη στην εφημερίδα
ΤΟ ΒΗΜΑ,12.3.2006, Η νίκη της Νίκης
Β.Π.
Η ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ ΤΟΥ ΡΩΡΙΝ-ΚΑΜΠ
ΥΠΟ ΜΠΡΕΤ ΧΑΡΤ
(απόσπασμα)
Μετάφραση Αλ. Παπαδιαμάντη
“Μεγάλο κακό εγίνετο εις το Ρώριν-Καμπ. Δεν ηδύνατο να είναι
μάχη, διότι εις τα 1850 τοιούτόν τι δεν ήτο αρκετα πρωτοφανές
ίνα συναθροίση επί το αυτό όλην την μικράν αποικίαν. Όχι μόνον
οι λάκκοι και τα μεταλλεία είχον ερημωθή, αλλά και το καπηλείον
του Τούττλη είχε στείλει όλους τους χαρτοπαίκτας του, οίτινες,
σημειώσατε, αταράχως εξηκολούθησαν το παιγνίδι των την
ημέραν καθ’ ην ο Φραντσεζοπέπης και ο Κανακατζώης με δύο
πιστολιές εφόνευσαν ο είς τον άλλον εις τον εμπροσθινόν θάλαμον.
Όλον το στρατόπεδον είχε συναθροισθή εμπρός εις μίαν μπαράκαν
εις το έσχατον άκρον του περιβόλου της αποικίας. Η συνομιλία
εγίνετο με τόνον χαμηλόν, αλλά τ’ όνομα μιας γυναικός συχνά
επανελαμβάνετο. Ήτο όνομα πολύ γνωστόν εις την αποικίαν,
η Τσέροκη-Σάλλη.
Όσον ολιγώτερα είπωμεν δι’ αυτήν, τόσον καλύτερα. Ήτο μία
παλιογυναίκα, και φόβος είναι μη είχε πολλά κρίματα. Αλλά τον
καιρόν εκείνον αυτή ήτο η μόνη γυναίκα εις το Ρώριν-Καμπ, και
ακριβώς τότε κατέκειτο εις την εσχάτην ανάγκην, οπόταν τα μάλιστα
εχρειάζετο τας περιποιήσεις του ιδίου φύλου της. Παραλυμένη,
εγκαταλελειμμένη και άφιλος, υπέφερε βάσανα, αρκετά σκληρά ήδη
ανίσως περιεβάλλετο από άλλων γυναικών τας συμπαθείας, πλην
τώρα τρομερά εν τη μοναξία της. Η προπατορική κατάρα ήλθεν επ’
αυτήν εν τη αρχεγόνω εκείνη μοναξία, ήτις τόσον φοβεράν πρέπει να
έκαμε την τιμωρίαν της πρώτης παραβάσεως. Και εις την στιγμήν
καθ’ ην τα μέγιστα είχεν ανάγκην της εμφύτου τρυφερότητος και
νοσηλείας του φύλου της, αντίκρυζε μόνοντα σκληρά όμματα των
αρρένων συναποίκων της. Ουχ ήττον ολίγοι εκ των θεατών είχον
συγκινηθή, πιστεύω, από τους πόνους της. Ο Σάνδης Τίπτων εφρόνει
ότι ήτο κάπως σκληρόν δια την Σάλλην, και εις την σκέψιν περί της
καταστάσεώς της επί στιγμήν ηθέλησε να λησμονήσει μεγαλοψύχως
το γεγονός ότι είχεν ένα άσσον και δύο ατού εις την χειρίδα του.
Πρέπει να σημειωθή, προσέτι, ότι η περίστασις ήτο πρωτοφανής.
Ο θάνατοι δεν ήσαν ποσώς άγνωστοι εις Ρώριν-Καμπ, αλλά
γέννησις ήτο καινοφανές πράγμα. Πολλοί απεπέμφθησαν από το
πόλισμα τελειωτιώς, οριστικώς, και χωρίς να είναι δυνατόν να
επιστρέψωσιν˙ αλλ’ αυτή ήτο η πρώτη φορά καθ’ ην εισήγετό τις
εις αυτό από της πρώτης στιγμής του βίου του. Εντεύθεν η κρατούσα
έξαψις.
̶ Πήγαινε μέσα, Στούμπη, είπεν είς προέχων πολίτης, όστις ωνομάζετο
επι το πομπωδέστερον Κεντούκιος, απευθυνόμενος προς ένα από
τους αργοσχόλους. Πήγαιν’ εκεί μέσα, και ιδέ τι μπορείς να κάμεις.
Έχεις πειραν ς’ αυτά τα πράγματα.
Ίσως και να ήτο κατάληλος η εκλογή. Ο Στούμπης, εις άλλα μέρη,
είχε χρηματίσει οικογενειάρχης εις το διπλούν˙ και χάρις εις
μερικάς παρατυπίας ως προς τα συνοικέσια ταύτα, το Ρώριν-Καμπ,
ως πόλις-άσυλον όπου ήτον, τον είχεν αποκτήσει πολίτην. Το πλήθος
επεκρότησε την εκλογήν, και ο Στούμπης είχε την φρόνησιν να
υποταχθή εις την πλειονοψηφίαν. Η θύρα εκλείσθη οπίσω από τον
αυτοσχέδιον χειρουργόν και μαιευτήρα, και το Ρώριν-Καμπ εκάθισεν
απ’ έξω, εκάπνιζε την πίπαν του, και επερίμενε την έκβασιν…”
................................................................
THE LUCK OF ROARING CAMP
(excerpt)
By Bret Harte (1836-1902)
μάχη, διότι εις τα 1850 τοιούτόν τι δεν ήτο αρκετα πρωτοφανές
ίνα συναθροίση επί το αυτό όλην την μικράν αποικίαν. Όχι μόνον
οι λάκκοι και τα μεταλλεία είχον ερημωθή, αλλά και το καπηλείον
του Τούττλη είχε στείλει όλους τους χαρτοπαίκτας του, οίτινες,
σημειώσατε, αταράχως εξηκολούθησαν το παιγνίδι των την
ημέραν καθ’ ην ο Φραντσεζοπέπης και ο Κανακατζώης με δύο
πιστολιές εφόνευσαν ο είς τον άλλον εις τον εμπροσθινόν θάλαμον.
Όλον το στρατόπεδον είχε συναθροισθή εμπρός εις μίαν μπαράκαν
εις το έσχατον άκρον του περιβόλου της αποικίας. Η συνομιλία
εγίνετο με τόνον χαμηλόν, αλλά τ’ όνομα μιας γυναικός συχνά
επανελαμβάνετο. Ήτο όνομα πολύ γνωστόν εις την αποικίαν,
η Τσέροκη-Σάλλη.
Όσον ολιγώτερα είπωμεν δι’ αυτήν, τόσον καλύτερα. Ήτο μία
παλιογυναίκα, και φόβος είναι μη είχε πολλά κρίματα. Αλλά τον
καιρόν εκείνον αυτή ήτο η μόνη γυναίκα εις το Ρώριν-Καμπ, και
ακριβώς τότε κατέκειτο εις την εσχάτην ανάγκην, οπόταν τα μάλιστα
εχρειάζετο τας περιποιήσεις του ιδίου φύλου της. Παραλυμένη,
εγκαταλελειμμένη και άφιλος, υπέφερε βάσανα, αρκετά σκληρά ήδη
ανίσως περιεβάλλετο από άλλων γυναικών τας συμπαθείας, πλην
τώρα τρομερά εν τη μοναξία της. Η προπατορική κατάρα ήλθεν επ’
αυτήν εν τη αρχεγόνω εκείνη μοναξία, ήτις τόσον φοβεράν πρέπει να
έκαμε την τιμωρίαν της πρώτης παραβάσεως. Και εις την στιγμήν
καθ’ ην τα μέγιστα είχεν ανάγκην της εμφύτου τρυφερότητος και
νοσηλείας του φύλου της, αντίκρυζε μόνοντα σκληρά όμματα των
αρρένων συναποίκων της. Ουχ ήττον ολίγοι εκ των θεατών είχον
συγκινηθή, πιστεύω, από τους πόνους της. Ο Σάνδης Τίπτων εφρόνει
ότι ήτο κάπως σκληρόν δια την Σάλλην, και εις την σκέψιν περί της
καταστάσεώς της επί στιγμήν ηθέλησε να λησμονήσει μεγαλοψύχως
το γεγονός ότι είχεν ένα άσσον και δύο ατού εις την χειρίδα του.
Πρέπει να σημειωθή, προσέτι, ότι η περίστασις ήτο πρωτοφανής.
Ο θάνατοι δεν ήσαν ποσώς άγνωστοι εις Ρώριν-Καμπ, αλλά
γέννησις ήτο καινοφανές πράγμα. Πολλοί απεπέμφθησαν από το
πόλισμα τελειωτιώς, οριστικώς, και χωρίς να είναι δυνατόν να
επιστρέψωσιν˙ αλλ’ αυτή ήτο η πρώτη φορά καθ’ ην εισήγετό τις
εις αυτό από της πρώτης στιγμής του βίου του. Εντεύθεν η κρατούσα
έξαψις.
̶ Πήγαινε μέσα, Στούμπη, είπεν είς προέχων πολίτης, όστις ωνομάζετο
επι το πομπωδέστερον Κεντούκιος, απευθυνόμενος προς ένα από
τους αργοσχόλους. Πήγαιν’ εκεί μέσα, και ιδέ τι μπορείς να κάμεις.
Έχεις πειραν ς’ αυτά τα πράγματα.
Ίσως και να ήτο κατάληλος η εκλογή. Ο Στούμπης, εις άλλα μέρη,
είχε χρηματίσει οικογενειάρχης εις το διπλούν˙ και χάρις εις
μερικάς παρατυπίας ως προς τα συνοικέσια ταύτα, το Ρώριν-Καμπ,
ως πόλις-άσυλον όπου ήτον, τον είχεν αποκτήσει πολίτην. Το πλήθος
επεκρότησε την εκλογήν, και ο Στούμπης είχε την φρόνησιν να
υποταχθή εις την πλειονοψηφίαν. Η θύρα εκλείσθη οπίσω από τον
αυτοσχέδιον χειρουργόν και μαιευτήρα, και το Ρώριν-Καμπ εκάθισεν
απ’ έξω, εκάπνιζε την πίπαν του, και επερίμενε την έκβασιν…”
................................................................
THE LUCK OF ROARING CAMP
(excerpt)
By Bret Harte (1836-1902)
“THERE was
commotion in Roaring Camp. It could not have been a
fight, for in 1805 that was not novel enough to have called together
the entire settlement. The ditches and claims were not only deserted,
but “Tuttle’s grocery” had contributed its gamblers, who, it will be
remembered, calmly continued their game the day that French Pete
and Kanaka Joe shot each other to death over the bar in the front room.
The whole camp was collected before a rude cabin on the outer edge
of the clearing. Conversation was carried on in a low tone, but
the name of a woman was frequently repeated. It was a name familiar
enough in the camp,—“Cherokee Sal.”
Perhaps the less said of her the better. She was a coarse, and, it is
to be feared, a very sinful woman. But at that time she was the only
woman in Roaring Camp, and was just then lying in sore extremity,
when she most needed the ministration of her own sex. Dissolute,
abandoned, and irreclaimable, she was yet suffering a martyrdom
hard enough to bear even when veiled by sympathizing womanhood,
but now terrible in her loneliness. The primal curse had come to her
in that original isolation which must have made the punishment
of the first transgression so dreadful. It was, perhaps, part of the
expiation of her sin, that, at a moment when she most lacked her sex’s
intuitive tenderness and care, she met only the half-contemptuous
faces of her masculine associates. Yet a few of the spectators were,
I think, touched by her sufferings. Sandy Tipton thought it was
“rough on Sal,” and, in the contemplation of her condition, for a
moment rose superior to the fact that he had an ace and two
bowers in his sleeve.
It will be seen, also, that the situation was novel. Deaths were by no
means uncommon in Roaring Camp, but a birth was a new thing.
People had been dismissed the camp effectively, finally, and with
no possibility of return; but this was the first time that anybody had
been introduced ab initio. Hence the excitement.
“You go in there, Stumpy,” said a prominent citizen known as “Kentuck,”
addressing one of the loungers. “Go in there, and see what you kin do.
You’ve had experience in them things.”
Perhaps there was a fitness in the selection. Stumpy, in other climes,
had been the putative head of two families; in fact, it was owing
to some legal informality in these proceedings that Roaring Camp
—a city of refuge—was indebted to his company. The crowd approved
the choice, and Stumpy was wise enough to bow to the majority.
The door closed on the extempore surgeon and midwife, and Roaring
Camp sat down outside, smoked its pipe, and awaited the issue…”
……………………………………………………………………….
fight, for in 1805 that was not novel enough to have called together
the entire settlement. The ditches and claims were not only deserted,
but “Tuttle’s grocery” had contributed its gamblers, who, it will be
remembered, calmly continued their game the day that French Pete
and Kanaka Joe shot each other to death over the bar in the front room.
The whole camp was collected before a rude cabin on the outer edge
of the clearing. Conversation was carried on in a low tone, but
the name of a woman was frequently repeated. It was a name familiar
enough in the camp,—“Cherokee Sal.”
Perhaps the less said of her the better. She was a coarse, and, it is
to be feared, a very sinful woman. But at that time she was the only
woman in Roaring Camp, and was just then lying in sore extremity,
when she most needed the ministration of her own sex. Dissolute,
abandoned, and irreclaimable, she was yet suffering a martyrdom
hard enough to bear even when veiled by sympathizing womanhood,
but now terrible in her loneliness. The primal curse had come to her
in that original isolation which must have made the punishment
of the first transgression so dreadful. It was, perhaps, part of the
expiation of her sin, that, at a moment when she most lacked her sex’s
intuitive tenderness and care, she met only the half-contemptuous
faces of her masculine associates. Yet a few of the spectators were,
I think, touched by her sufferings. Sandy Tipton thought it was
“rough on Sal,” and, in the contemplation of her condition, for a
moment rose superior to the fact that he had an ace and two
bowers in his sleeve.
It will be seen, also, that the situation was novel. Deaths were by no
means uncommon in Roaring Camp, but a birth was a new thing.
People had been dismissed the camp effectively, finally, and with
no possibility of return; but this was the first time that anybody had
been introduced ab initio. Hence the excitement.
“You go in there, Stumpy,” said a prominent citizen known as “Kentuck,”
addressing one of the loungers. “Go in there, and see what you kin do.
You’ve had experience in them things.”
Perhaps there was a fitness in the selection. Stumpy, in other climes,
had been the putative head of two families; in fact, it was owing
to some legal informality in these proceedings that Roaring Camp
—a city of refuge—was indebted to his company. The crowd approved
the choice, and Stumpy was wise enough to bow to the majority.
The door closed on the extempore surgeon and midwife, and Roaring
Camp sat down outside, smoked its pipe, and awaited the issue…”
……………………………………………………………………….
Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου 2013
μικρές ερωτηματικές λέξεις
knock ’n’
enter
μικρές ερωτηματικές
λέξεις
τι
πότε
ποιος
πώς
πού
γιατί
τακτοποιώντας
τα κενά που άφησα
σε
πρώτο ή σε τρίτο πρόσωπο
κρατώντας
αποστάσεις
απ’
τον εαυτό μου
η
πόλη έφταιξε
shitty
city
έσυρε
ένα κοπάδι σκύλων
στην
πλατεία
κρούετε
και
ανοιγήσεται υμίν
την
ώρα που ανοίγουν τα χρυσάνθεμα
παρακαλώ
να είστε σύντομοι
πίσω
από το γραφείο μου
χειρίζομαι
καλύτερα το σκοτάδι
Βασίλης Πολύζος
knock ’n’ enter
από τη συλλογή
Επιστροφή στη Διζιλάνδη
©2003-2004
μάσκες
εικαστικό του Βασίλη Πολύζου
2011
Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2013
Βασίλης Πολύζος 2003: ανά 7 κηδείας θα θάπτωνται 7 ζώντες
ρυθμίσεις
ανά μίαν διαμαρτυρίαν
θα επιβάλλωνται δέκα σιωπαί
ανά δύο ιχθύς
θα αφαιρούνται πέντε άρτοι
ανά τρεις κατάρας
θα αναπέμπωνται πέντε δοξολογίαι
ανά πέντε λέξεις
θα περικόπτωνται δύο ρήματα
και μία πρόθεσις
ανά επτά κηδείας
θα θάπτωνται επτά ζώντες
I’ll be home for Christmas
ρυθμίσεις
ένα ποίημα του Βασίλη Πολύζου
από το Ηλιακό Ποδήλατο
ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ 2003
MemoranduM
of the Tunnel
εικαστικό του Βασίλη Πολύζου
2013
Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2013
Marilyn for Ever / τέλειος κόσμος
τέλειος κόσμος
του Βασίλη Πολύζου
το καλοκαίρι εκείνο ήταν
ένα μικρό χάρτινο
ατμόπλοιο
με το όνομα οντέσσα
ήταν μια παραλία απέριττη
9-11π.μ. και 5-7μ.μ.
γεμάτη
καλοκάγαθους
συνταξιούχους
στο ενδιάμεσο έβγαινε ως
την άκρη
της αμμουδιάς μια γάτα
ολόμαυρη
που τη φωνάζαμε ναόμι
επίσης ένας σκύλος
κανελής
που όπως μάθαμε γαύγιζε
μόνο
όταν άκουγε μπομπ ντύλαν
το πιο αξιοσημείωτο
συνέβη
20 ιουλίου του
προφητηλιού
όπου κλειδώθηκε στην
τουαλέτα
η γηραιά κυρία γερτρούδη
εκ γλασκώβης
παρέα μ’ έναν πάστορα
αγγλικανό
κατά τα άλλα
τα μεσημέρια τρώγαμε
πράσινες πιπεριές
τηγανητές
τα βράδυα συζητούσαμε
πάουλο κοέλιο
κάποιος στο διπλανό
τραπέζι
έκανε αλχημίες κόκκινου
πάνω σε μαύρο
βγάζοντας φούξια χείλη
τύπου μέριλιν σε ακρυλικό
το καλοκαίρι εκείνο μέτρησα
τρία ολόγιομα φεγγάρια
τέλειος κόσμος
από την Κρεολή Σελήνη
Απόπειρα 2010
Mαrilyn for Ever
εικαστικό του Βασίλη Πολύζου
2009
Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013
η ανεκλάλητη ευτυχία των ψαριών
μαδριγάλι
I hate to see de evenin sun go down
cause my baby she done an lef dis town
Η μοίρα μου στο Huis ter Duin
ήταν η συνάδελφος
απ’το πανεπιστήμιο του Leiden.
Μου μίλησε για τη ρύθμιση της ενέργειας
στις Κάτω Χώρες
και για μια τουλίπα που βάφτισε η βασίλισσα
όταν επισκέφτηκε το Σπίτι στον Αμμόλοφο.
Έπειτα με κάποια συστολή
μου διηγήθηκε ένα ολλανδικό ανέκδοτο
για τον υπέργηρο πρύτανη
που πέρναγε ώρες στο παγκάκι του πάρκου
χαζεύοντας τα πόδια των κοριτσιών
καμωμένα από κρέμα σαντιγί
ή λείο βασάλτη.
― Τί κοιτάζετε, Χερ Προφέσορ;
― Κοιτάζω τις κοπέλες με τα σορτς
μα δε θυμάμαι για ποιό λόγο.
Her toothy smile. Sauerkraut.
Στην πόρτα μου λέει «καληνύχτα»
προσφέροντας το αριστερό της μάγουλο στον αέρα.
(Κυρία μου, είχα τις πιο ανεπίληπτες προθέσεις
ήθελα μόνο να γνωρίσω από κοντά
τις κάτω χώρες σας).
―Καληνύχτα.
Πάτερ ημών
είπα κατά μόνας
χτες ήμουνα
ένα κοπάδι λασπωμένα περιστέριa
χτες ήμουνα
ένας μαύρος Ιησούς απ’τη Ναμίμπια
χωρίς ένα ράντι στην τσέπη
χάρισα ένα βαρβάτο αλογάκι
από χαρτόνι αντιλόπης
σε μια καθολική καλόγρια
στην πλατεία του Αγίου Πέτρου
τα δάχτυλά μου άγγιξαν για μια στιγμή
τα δάχτυλά της.
―Αδελφή Τερέζα
ευωδιάζεις μοσχοκάρυδο και κανέλα
μη εισενέγκης με
είμαι ένας μαύρος Ιησούς απ’τη Ναμίμπια
προσευχήσου για μένα
γι’αυτό το ρίγος που σου χάρισα
για μια στιγμή
κάτω απ’τον πάναγνο αφαλό σου.
Ώρες παράλληλες με το νοτιά
ονειρεύτηκα μια κρεολή Σελήνη
κι ένα μπαλκόνι με τορνευτά κάγκελα
πάνω απ’τη θάλασσα
όπου ρεμβάζω
την ανεκλάλητη ευτυχία των ψαριών.
μαδριγάλι ένα ποίημα του Βασίλη Πολύζου
από το Ηλιακό Ποδήλατο,
εκδ. ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ 2003
μαδριγάλι μια φωτογραφία του Βασίλη Πολύζου
από το Huis ter Duin, Noordwijk aan Zee
Ολλανδία
I hate to see de evenin sun go down
cause my baby she done an lef dis town
Η μοίρα μου στο Huis ter Duin
ήταν η συνάδελφος
απ’το πανεπιστήμιο του Leiden.
Μου μίλησε για τη ρύθμιση της ενέργειας
στις Κάτω Χώρες
και για μια τουλίπα που βάφτισε η βασίλισσα
όταν επισκέφτηκε το Σπίτι στον Αμμόλοφο.
Έπειτα με κάποια συστολή
μου διηγήθηκε ένα ολλανδικό ανέκδοτο
για τον υπέργηρο πρύτανη
που πέρναγε ώρες στο παγκάκι του πάρκου
χαζεύοντας τα πόδια των κοριτσιών
καμωμένα από κρέμα σαντιγί
ή λείο βασάλτη.
― Τί κοιτάζετε, Χερ Προφέσορ;
― Κοιτάζω τις κοπέλες με τα σορτς
μα δε θυμάμαι για ποιό λόγο.
Her toothy smile. Sauerkraut.
Στην πόρτα μου λέει «καληνύχτα»
προσφέροντας το αριστερό της μάγουλο στον αέρα.
(Κυρία μου, είχα τις πιο ανεπίληπτες προθέσεις
ήθελα μόνο να γνωρίσω από κοντά
τις κάτω χώρες σας).
―Καληνύχτα.
Πάτερ ημών
είπα κατά μόνας
χτες ήμουνα
ένα κοπάδι λασπωμένα περιστέριa
χτες ήμουνα
ένας μαύρος Ιησούς απ’τη Ναμίμπια
χωρίς ένα ράντι στην τσέπη
χάρισα ένα βαρβάτο αλογάκι
από χαρτόνι αντιλόπης
σε μια καθολική καλόγρια
στην πλατεία του Αγίου Πέτρου
τα δάχτυλά μου άγγιξαν για μια στιγμή
τα δάχτυλά της.
―Αδελφή Τερέζα
ευωδιάζεις μοσχοκάρυδο και κανέλα
μη εισενέγκης με
είμαι ένας μαύρος Ιησούς απ’τη Ναμίμπια
προσευχήσου για μένα
γι’αυτό το ρίγος που σου χάρισα
για μια στιγμή
κάτω απ’τον πάναγνο αφαλό σου.
Ώρες παράλληλες με το νοτιά
ονειρεύτηκα μια κρεολή Σελήνη
κι ένα μπαλκόνι με τορνευτά κάγκελα
πάνω απ’τη θάλασσα
όπου ρεμβάζω
την ανεκλάλητη ευτυχία των ψαριών.
μαδριγάλι ένα ποίημα του Βασίλη Πολύζου
από το Ηλιακό Ποδήλατο,
εκδ. ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ 2003
μαδριγάλι μια φωτογραφία του Βασίλη Πολύζου
από το Huis ter Duin, Noordwijk aan Zee
Ολλανδία
Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2013
William S. Burroughs reading Poe's Annabel Lee
Edgar Allan Poe
Annabel Lee
It was many and many a year ago,
In a kingdom by the sea,
That a maiden there lived whom you may know
By the name of ANNABEL LEE;
And this maiden she lived with no other thought
Than to love and be loved by me.
I was a child and she was a child,
In this kingdom by the sea;
But we loved with a love that was more than love-
I and my Annabel Lee;
With a love that the winged seraphs of heaven
Coveted her and me.
And this was the reason that, long ago,
In this kingdom by the sea,
A wind blew out of a cloud, chilling
My beautiful Annabel Lee;
So that her highborn kinsman came
And bore her away from me,
To shut her up in a sepulchre
In this kingdom by the sea.
The angels, not half so happy in heaven,
Went envying her and me-
Yes!- that was the reason (as all men know,
In this kingdom by the sea)
That the wind came out of the cloud by night,
Chilling and killing my Annabel Lee.
But our love it was stronger by far than the love
Of those who were older than we-
Of many far wiser than we-
And neither the angels in heaven above,
Nor the demons down under the sea,
Can ever dissever my soul from the soul
Of the beautiful Annabel Lee.
For the moon never beams without bringing me dreams
Of the beautiful Annabel Lee;
And the stars never rise but I feel the bright eyes
Of the beautiful Annabel Lee;
And so, all the night-tide, I lie down by the side
Of my darling- my darling- my life and my bride,
In the sepulchre there by the sea,
In her tomb by the sounding sea.
Annabel Lee
It was many and many a year ago,
In a kingdom by the sea,
That a maiden there lived whom you may know
By the name of ANNABEL LEE;
And this maiden she lived with no other thought
Than to love and be loved by me.
I was a child and she was a child,
In this kingdom by the sea;
But we loved with a love that was more than love-
I and my Annabel Lee;
With a love that the winged seraphs of heaven
Coveted her and me.
And this was the reason that, long ago,
In this kingdom by the sea,
A wind blew out of a cloud, chilling
My beautiful Annabel Lee;
So that her highborn kinsman came
And bore her away from me,
To shut her up in a sepulchre
In this kingdom by the sea.
The angels, not half so happy in heaven,
Went envying her and me-
Yes!- that was the reason (as all men know,
In this kingdom by the sea)
That the wind came out of the cloud by night,
Chilling and killing my Annabel Lee.
But our love it was stronger by far than the love
Of those who were older than we-
Of many far wiser than we-
And neither the angels in heaven above,
Nor the demons down under the sea,
Can ever dissever my soul from the soul
Of the beautiful Annabel Lee.
For the moon never beams without bringing me dreams
Of the beautiful Annabel Lee;
And the stars never rise but I feel the bright eyes
Of the beautiful Annabel Lee;
And so, all the night-tide, I lie down by the side
Of my darling- my darling- my life and my bride,
In the sepulchre there by the sea,
In her tomb by the sounding sea.
Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2013
Βασίλης Πολύζος, ΣΥΣΤΗΜΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ 1
ΣΥΣΤΗΜΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ 1
έτεκε μυν
ηδονή high definition
θέλει πολύ σκόρδο
τα ντοματίνια απλά θα ζεσταθούνε
τα δένουμε με κρασάκι λευκό
το κρατήσαμε από τις παπαρδέλες
μυρίζει μεσόγειος
αυτό το ζουμάκι θα το πιούνε οι παπαρδέλες
μαγεία
ουάου
υπέροχη μακαρονάδα
οι κύπριοι επέδειξαν υπομονή και ρεαλισμό
θα φωτογραφήσουν σκηνες πανικού
είναι σπουδαίος οικονομολόγος
είναι και φίλος μου
τεχνικά είναι αντιφατικό
λυπάμαι που το λέω είναι και φίλος μου
το μοντέλο δεν είναι βιώσιμο
ποιο είναι το βιώσιμο;
με την κατεδάφιση ενός μοντέλου δεν σημαίνει
μπορεί και ποτέ
οι χώρες θα υποκύψουν
η πρόταση ποια μπορεί να είναι;
όλα σε λάθος οφείλονται
δεν πρέπει να είμαστε αλαζονικοί
είναι σοβαρά πράγματα αυτά;
να είμαστε αλλά να το κρύβουμε
το κερασάκι στην τούρτα
το πιθανότερο είναι ότι
κοντολογίς τι λέει μέσα εκεί
βασίζονται στο δίκαιο της θάλασσας
επιχειρεί να βάλει μια συζήτηση από το παράθυρο
αυτό παραπέμπει ευθέως
έτσι το διαβάζω αυτό
λοιπόν
το κόστος αυτής της φούσκας
δεν είναι αποδεκτό
θαύματα στην πολιτική δεν γίνονται
στα πλαίσια ενος φεντεραλισμού
από τη Γιούτα πάνε εφοριακοί στην Καλιφόρνια
αλλά
ναι εντάξει
μάλιστα πάμε
η ευρωπαϊκή ιδέα έχει καταρρεύσει
τα στοιχειώδη κεκτημένα
παιδιά στη γερμανία είναι ασφαλείς οι καταθέσεις
πάντως συγγνώμη
το δόγμα του σοκ
ένας ψυχίατρος την εποχή του ψυχρού πολέμου
μπορώ να μιλήσω;
λοιπόν
ένα το κρατούμενο
λοιπόν
το ερώτημα είναι τώρα
διότι αυτό είναι το μάξιμουμ
υπάρχει ένας μαξιμαλισμός
άλλο οι έλληνες με γερμανούς
ακουγα ένα ντοκιμαντέρ χτες και έλεγε
και τα λοιπά
το ζήτημα είναι ότι
ΣΥΣΤΗΜΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ 1
©Βασίλης Πολύζος 2013
εικόνα
Emilius double-faced
original photo by Myrto
έτεκε μυν
ηδονή high definition
θέλει πολύ σκόρδο
τα ντοματίνια απλά θα ζεσταθούνε
τα δένουμε με κρασάκι λευκό
το κρατήσαμε από τις παπαρδέλες
μυρίζει μεσόγειος
αυτό το ζουμάκι θα το πιούνε οι παπαρδέλες
μαγεία
ουάου
υπέροχη μακαρονάδα
οι κύπριοι επέδειξαν υπομονή και ρεαλισμό
θα φωτογραφήσουν σκηνες πανικού
είναι σπουδαίος οικονομολόγος
είναι και φίλος μου
τεχνικά είναι αντιφατικό
λυπάμαι που το λέω είναι και φίλος μου
το μοντέλο δεν είναι βιώσιμο
ποιο είναι το βιώσιμο;
με την κατεδάφιση ενός μοντέλου δεν σημαίνει
μπορεί και ποτέ
οι χώρες θα υποκύψουν
η πρόταση ποια μπορεί να είναι;
όλα σε λάθος οφείλονται
δεν πρέπει να είμαστε αλαζονικοί
είναι σοβαρά πράγματα αυτά;
να είμαστε αλλά να το κρύβουμε
το κερασάκι στην τούρτα
το πιθανότερο είναι ότι
κοντολογίς τι λέει μέσα εκεί
βασίζονται στο δίκαιο της θάλασσας
επιχειρεί να βάλει μια συζήτηση από το παράθυρο
αυτό παραπέμπει ευθέως
έτσι το διαβάζω αυτό
λοιπόν
το κόστος αυτής της φούσκας
δεν είναι αποδεκτό
θαύματα στην πολιτική δεν γίνονται
στα πλαίσια ενος φεντεραλισμού
από τη Γιούτα πάνε εφοριακοί στην Καλιφόρνια
αλλά
ναι εντάξει
μάλιστα πάμε
η ευρωπαϊκή ιδέα έχει καταρρεύσει
τα στοιχειώδη κεκτημένα
παιδιά στη γερμανία είναι ασφαλείς οι καταθέσεις
πάντως συγγνώμη
το δόγμα του σοκ
ένας ψυχίατρος την εποχή του ψυχρού πολέμου
μπορώ να μιλήσω;
λοιπόν
ένα το κρατούμενο
λοιπόν
το ερώτημα είναι τώρα
διότι αυτό είναι το μάξιμουμ
υπάρχει ένας μαξιμαλισμός
άλλο οι έλληνες με γερμανούς
ακουγα ένα ντοκιμαντέρ χτες και έλεγε
και τα λοιπά
το ζήτημα είναι ότι
ΣΥΣΤΗΜΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ 1
©Βασίλης Πολύζος 2013
εικόνα
Emilius double-faced
original photo by Myrto
Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2013
επικαιρότητα: πατάω ένα κουμπί
πατάω ένα κουμπί
Πατάω ένα κουμπί
και βγαίνει μια χοντρή
και λέει στα παιδάκια
νιξ φαΐ.
Πατάω κι άλλο ένα
και βγαίνει μια χοντρέλα
και λέει στα παιδάκια
νιξ σαρδέλα.
*
Πατάω ένα κουμπί
και βγαίνει μια χοντρή
και λέει στα παιδάκια
νιξ φαΐ.
Πατάω κι άλλο ένα
και βγαίνει μια χοντρέλα
και λέει στα παιδάκια
νιξ σαρδέλα.
*
Πατάω ένα κουμπί
και βγαίνει μια χοντρή
και λέει στα παιδάκια
νιξ φαΐ.
Πατάω κι άλλο ένα
και βγαίνει μια χοντρέλα
και λέει στα παιδάκια
νιξ σαρδέλα.
*
Πατάω ένα κουμπί
και βγαίνει μια χοντρή
και λέει στα παιδάκια
νιξ φαΐ.
Πατάω κι άλλο ένα
και βγαίνει μια χοντρέλα
και λέει στα παιδάκια
νιξ σαρδέλα.
*
Πατάω ένα κουμπί
και βγαίνει μια χοντρή
και λέει στα παιδάκια
νιξ φαΐ.
Πατάω κι άλλο ένα
και βγαίνει μια χοντρέλα
και λέει στα παιδάκια
νιξ σαρδέλα.
*
Πατάω ένα κουμπί
και βγαίνει μια χοντρή
και λέει στα παιδάκια
νιξ φαΐ.
(ad infinitum?)
Σημείωση:
δύο στροφές από τραγουδάκι
της κατοχής
το τραγούδησε και ο Πάνος Τζαβέλλας
στο "Αντάρτικο Λημέρι"
Εικόνα:
Ξυλογραφία του Κώστα Πλακωτάρη
Πατάω ένα κουμπί
και βγαίνει μια χοντρή
και λέει στα παιδάκια
νιξ φαΐ.
Πατάω κι άλλο ένα
και βγαίνει μια χοντρέλα
και λέει στα παιδάκια
νιξ σαρδέλα.
*
Πατάω ένα κουμπί
και βγαίνει μια χοντρή
και λέει στα παιδάκια
νιξ φαΐ.
Πατάω κι άλλο ένα
και βγαίνει μια χοντρέλα
και λέει στα παιδάκια
νιξ σαρδέλα.
*
Πατάω ένα κουμπί
και βγαίνει μια χοντρή
και λέει στα παιδάκια
νιξ φαΐ.
Πατάω κι άλλο ένα
και βγαίνει μια χοντρέλα
και λέει στα παιδάκια
νιξ σαρδέλα.
*
Πατάω ένα κουμπί
και βγαίνει μια χοντρή
και λέει στα παιδάκια
νιξ φαΐ.
Πατάω κι άλλο ένα
και βγαίνει μια χοντρέλα
και λέει στα παιδάκια
νιξ σαρδέλα.
*
Πατάω ένα κουμπί
και βγαίνει μια χοντρή
και λέει στα παιδάκια
νιξ φαΐ.
Πατάω κι άλλο ένα
και βγαίνει μια χοντρέλα
και λέει στα παιδάκια
νιξ σαρδέλα.
*
Πατάω ένα κουμπί
και βγαίνει μια χοντρή
και λέει στα παιδάκια
νιξ φαΐ.
(ad infinitum?)
Σημείωση:
δύο στροφές από τραγουδάκι
της κατοχής
το τραγούδησε και ο Πάνος Τζαβέλλας
στο "Αντάρτικο Λημέρι"
Εικόνα:
Ξυλογραφία του Κώστα Πλακωτάρη
Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2013
σουρεαλιστικά!
ο τίτλος της ημέρας
τα εξαμηνίτικα του αρβανιτόπουλου!
εικόνα
ο ανοιχτομάτης ύπνος
εικαστικό του Βασίλη Πολύζου
2013
τα εξαμηνίτικα του αρβανιτόπουλου!
εικόνα
ο ανοιχτομάτης ύπνος
εικαστικό του Βασίλη Πολύζου
2013
Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2013
Ηλιοδώρα, η Αειπάρθενος των Graffiti
Ηλιοδώρα
η Αειπάρθενος των Graffiti
του Βασίλη Πολύζου
αφιέρωση
η Αειπάρθενος των Graffiti
του Βασίλη Πολύζου
αφιέρωση
Ολημερίς ζωγράφιζε
πάνω στους γκρίζους
τοίχους
της απόγνωσης
ψηλόλιγνους ηλίανθους
κι ιπτάμενα ορθόπλωρα
ιππάρια
προσβάλλοντας
τη δημοσία αιδώ.
Τις νύχτες άνοιγε το σώμα της
στην Όστρια
και στα λιπόσαρκα
σβησμένα αστέρια
που ανέβαζε το
κύμα
ως το κατώφλι της.
Στο θάνατό της
-δυστυχώς έφυγε τόσο
νέα-
η εν Τριόδοις Σύνοδος
την ανακήρυξε
Αειπάρθενο των Graffiti.
Βασίλης Πολύζος
Ηλιοδώρα, η
Αειπάρθενος των Graffiti
από το αφήγημα
Διήγησις Ζωσιμά,
ιερομονάχου
Επίλογοι και άλλα Κεκραγάρια
Εριφύλη 1999
night patrol
εικαστικό του Βασίλη Πολύζου
2012
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
