Alfama
τόσο πρωί
κρατούσαν ακόμα οι καμπάνες
τον άγγελο
κρυμμένον κάτω από τη γλώσσα τους
οι άδειες γλάστρες
τα βασιλικά στη μνήμη τους
δρομάκια του μπακαλιάρου
στρωμένα σεντέφι και φίλντισι
κι αυτά τα εξαίσια μετάξια
της αράχνης
μόλις που αγγίζουν μια στιγμή
τα βλέφαρά σου
πριν βγουν στη γύρα
οι ζητιάνοι του Κάστρου
με τα καπέλα τους γεμάτα
ευχές και κατάρες
κι ο Τάγος παραδομένος
στη μαγγανεία των fados
προτού να τον ξυπνήσει ο ήλιος
αδειάζοντας μια κανάτα
vinho verde
στο πρόσωπό του
αυτή την ώρα
(συλλογίστηκες)
θα φεύγει απ’ το κρεβάτι
του εφήμερου εραστή της
η Μαρία Κονσουέλο Ασουνθιόν
μισή νεράιδα
μισή ομίχλη
με τις βαριές πλεξούδες της
(χρυσοκόκκινες πινελιές
του Τισιανού)
χυμένες ως τα γόνατα
με τα σημάδια του νοτιά
στον τράχηλό της
κάποτε έγραψες
στ’ ανοιχτά της γαρούφαλα
το άσμα ασμάτων
με τα χείλη σου
Alfama, ένα ποίημα του Βασίλη Πολύζου
από τη συλλογή Ηλιακό Ποδήλατο
Εκδ. ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ 2003
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου