Βασίλης Πολύζος, The Great Fuck-up / Bright On

The Great Fuck-up
(or Acceleration)
του Βασίλη Πολύζου
....................................αφιέρωση

αυτό το ξανά παιδί
αραιώνει στο φως
πυκνώνει στο σκοτάδι
διαλύεται στο νερό

στις δεξιώσεις
γίνεται ανθοδέσμη
to whom it may concern

τις προάλλες
ζωγράφισε στις παλάμες του
τον τύπο των ήλων
κάρφωσε στις πατούσες του
πέταλα λουλουδιών
και κάλπαζε στο καλντερίμι

στη Στάση τού Νίκα
μου ζήτησε ένα κέρμα
για το λεωφορείο

μια μέρα στο Broadway
σε διαδήλωση μαύρης μουσικής
οι αδελφές Μπροντέ
τον έκρυψαν κάτω από τις φούστες τους

και τότε
έκανε ένα απέραντο πλονζόν
και χάθηκε

Βασίλης Πολύζος
The Great Fuck-up
(or Acceleration)
© 2003-2004

Γυμναστική τύπου “Bright On”
a photo by Vassilis Polyzos

Ernest Hemingway in Anger, 1923

Ernest Hemingway

The Soul of Spain

In the rain in the rain in the rain in the rain in Spain.
Does it rain in Spain?
Oh yes my dear on the contrary and there are no bull fights.
The dancers dance in long white pants
It isn’t right to yence your aunts
Come Uncle, let’s go home.
Home is where the heart is, home is where the fart is.
Come let us fart in the home.
There is no art in a fart.
Still a fart may not be artless.
Let us fart an artless fart in the home.
Democracy.
Democracy.
Bill says democracy must go.
Go democracy.
Go
Go
Go

Bill’s father would never knowingly sit down at table with a Democrat.
Now Bill says democracy must go.
Go on democracy.
Democracy is the shit.
Relativity is the shit.

Dictators are the shit.
Menken is the shit.
Waldo Frank is the shit.
The Broom is the shit.
Dada is the shit.
Dempsey is the shit.
This is not a complete list.
They say Ezra is the shit.
But Ezra is nice.
Come let us build a monument to Ezra.
Good a very nice monument.
You did that nicely
Can you do another?
Let me try and do one.
Let us all try and do one.
Let the little girl over there on the corner try and do one.
Come on little girl.
Do one for Ezra.
Good.
You have all been successful children.
Now let us clean the mess up.
The Dial does a monument to Proust.
We have done a monument to Ezra.
A monument is a monument.
After all it is the spirit of the thing that counts.

The Soul of Spain
a poem by Ernest Hemingway (1923)

Βασίλης Πολύζος, διστακτικό πρωινό / The Lady & the Unicorn

.

.

.............διστακτικό πρωινό

ο Αιμίλιος κάθισε στο τραπέζι παρέα με δυο κέρινα
ομοιώματα απ’ το Μουσείο της Madame T. φροντίζοντας
να μην κρεμάσουν τις φάτσες τους κοντά στο τζάκι

- λυπάμαι, είπε, δεν έκανα καμιά ετοιμασία, έχω μόνο
μια χαρτοσακούλα χάικου κι αυτά μπαγιάτικα, μπορώ
να σας βγάλω και λίγο φεγγάρι απ’ το ψυγείο, φοβάμαι
πως ίσως θα ’χει λήξει

σωπαίναμε
ένα σαλιγκάρι
μετρούσε με ανεξάντλητο σάλιο
το τζάμι

- τις Κυριακές, είπε, βρέχει αδιάκοπα στον αντικρινό
περιστεριώνα κι όταν σχολάει ο θυρωρός χτίζει
πίσω του την εξώπορτα

ένα γυμνό κορίτσι
διέσχισε τον κήπο αστραπιαία
καβάλα σε ηλιακό ποδήλατο

- γελάω, είπε, στρίβοντας σε τσιγαρόχαρτο ψιλοκομμένη,
μυρωδάτη ρίμα, με τις αγιάτρευτες πληγές των ποιητών,
η τραγωδία τους είναι μίμηση - κι όχι σπουδαία

Βασίλης Πολύζος, διστακτικό πρωινό
από το Ηλιακό Ποδήλατο, ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ 2003

The Lady & the Unicorn
μια ζωγραφιά του Βασίλη Πολύζου 2004

Κώστας Καρυωτάκης, Αισιοδοξία

ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ

Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου.
Ας υποθέσουμε πως ήρθανε τα δάση
μ' αυτοκρατορικήν εξάρτηση πρωινού
θριάμβου, με πουλιά, με το φως τ' ουρανού,
και με τον ήλιον όπου θα τα διαπεράση.

Ας υποθέσουμε πως είμαστε εκεί πέρα,
σε χώρες άγνωστες, της δύσης, του βορρά,
ενώ πετούμε το παλτό μας στον αέρα,
οι ξένοι βλέπουνε περίεργα, σοβαρά.
Για να μας δεχθή κάποια λαίδη τρυφερά,
έδιωξε τους υπηρέτες της ολημέρα.

Ας υποθέσουμε πως του καπέλλου ο γύρος
άξαφνα εφάρδυνε, μα εστένεψαν, κολλούν,
τα παντελόνια μας, και, με του πτερνιστήρος
το πρόσταγμα, χιλιάδες άλογα κινούν.
Πηγαίνουμε -- σημαίες στον άνεμο χτυπούν --
ήρωες σταυροφόροι, σωτήρες του Σωτήρος.

Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
από εκατό δρόμους, στα όρια της σιγής,
κι ας τραγουδήσουμε, -- το τραγούδι να μοιάση
νικητήριο σάλπισμα, ξέσπασμα κραυγής --
τους πυρρούς δαίμονες, στα έγκατα της γης,
και, ψηλά, τους ανθρώπους να διασκεδάση.

Κώστας Καρυωτάκης, Σάτιρες, Αισιοδοξία

φαντάσματα

φαντάσματα
του Βασίλη Πολύζου

κι αν μου ζητήσουν
την δεκάτη του αίματος
και μια ταυτότητα με παρελθόν
στο καφενείον η συνάντησις
ή στο checkpoint charlie
δεν θέλω να τους ξέρω

παρόλο που
τώρα οι σκιές τους έχουν ωριμάσει
κι ανελλιπώς κάθε πρωί
στέλνουν τα γέλια τους με φαξ
διαδρομή σοφίτα-υπόγειο
με στάση μετζοπάτωμα φεβρουαρίου

φυσάει άνεμος μεσίστιος
σ’ όλα τα μπαλκόνια

Βασίλης Πολύζος
φαντάσματα
©2003
phantoms
μια ζωγραφιά του Βασίλη Πολύζου 2005

Νάνος Βαλαωρίτης, 3 ποιήματα / το αναγνωστήριο, αφιέρωση

Αμνημόνευτα

Είμαι ένας ποιητής τροποποιημένος
σαν τον περιβόητο ραστακουέρο
ζοφερός την όψη και το πνεύμα
φέτος κόψαμε μαζί την πίτα

κι έπεσε το νόμισμα στη Ρίτα
μα ποια είναι η Ρίτα αυτή
που τελευταίως τόσο συχνά την
αναφέρουν στην Άπω Ανατολή

δώρο της κάνει η μητέρα της
έναν σπάνιο αρχαίο δονητή
δεν έπρεπε να το πούμε αυτό
αύριο θα σηκωθώ πρωί πρωί

να μαγειρέψω τορτελίνια
με ασυνήθιστες προϋποθέσεις
δεν αντέχω τις παρά φύσιν
ασύστολες συστάσεις τρίτων

αύριο φεύγω για την Αργεντινή
να δώσω τόπο στην οργή
να συναντήσω έναν άνθρωπο
που δεν εννοεί να εμφανιστεί

θέλει να μιλήσει αλλά δεν μπορεί
είναι αιχμάλωτος του εαυτού του
κλείνεται συχνά στην κάμαρά του
μα δεν βγαίνει ποτέ πριν ξαναμπεί

Αθήνα, 29 Γεν. 2005


ΤΣΑΪ ΜΕ ΛΕΜΟΝΙ ΚΑΙ ΣΑΜΠΑΝΙΑ
(το μετατοπισμένο θέμα στην ποίηση)

Περιμέναμε στην ουρά με το δίσκο
στο χέρι να φτάσει η σειρά μας
να πάρουμε το πιάτο με τα κεφτεδάκια
ένα γλυκό χωρίς ζάχαρη και μιαν

Υπέροχη πατάτα γεμιστή μεγάλη
σαν ολόκληρο τμήμα της αστυνομίας
πλήρες με χειροπέδες και κρατητήρια
με υα νεόχτιστα κελιά

Για τους τυχερούς κρατούμενους
που συλλαμβάνονται εική κι ως έτυχε
μ’ ένα με δύο με τρία και τέσσερα
παιδιά – όλοι μαζί στην κλούβα

Σε λίγο θα φανεί πού θα σε πάει
αυτό – θα μας πάει μοιραία
στη σιδηροδρομικά γραμμή
άχρηστη σαν νεκρός στην κάσα του
κι ωραία σαν στρατιωτικό νοσοκομείο

Σ’ ένα τοπίο με απίθανη θέα
από ’δώ έως τη στάση του λεωφορείου
(τι συναρπαστικές στροφές ήταν
αυτές με θέμα ένα πορνείο)

Αθήνα, Μάρτιος 2005


Ύστατο σονέτο

Τι θλιβερή ετούτη του χωρισμού η μέρα
ο ήλιος ετοιμάζει τις αποσκευές του
να πάει να φωτίσει τις σκοτωμένες
ώρες μας στην ανυπόστατη άλλη χώρα

Όπου μόλις τώρα θα σηκωθούν αγουρο-
ξυπνημένοι οι κάτοικοι που λένε
ανάποδα από μας τις λέξεις και με
τα χείλια τους προφέρουν το νερό ορενότ

Τι παράξενη μοίρα αυτή να μην
παίρνομε είδηση ότι βρισκόμαστε
στους αντίποδες του εγώ και του εσύ

αφού μαζί περάσαμε ολόκληρη ζωή
απ’ την καλή και την ανάποδη ώσπου
μας διέγραψε του ποιήματος το τέλος
Αθήνα, Οκτ. 2004

Νάνος Βαλαωρίτης
Αμνημόνευτα

Ύστατο σονέτο
από το βιβλίο Άνθη του Θερμοκηπίου
εκδ. ΑΠΟΠΕΙΡΑ 2010

Τσάι με λεμόνι και σαμπάνια
από το βιβλίο Το ξανανοιγμένο κουτί της Πανδώρας
εκδ. ΑΓΚΥΡΑ 2006

Το αναγνωστήριο

μια ζωγραφιά του Βασίλη Πολύζου 2004
αφιερώνεται στον Νάνο Βαλαωρίτη

Γιώργος Σεφέρης, Ένας γέροντας στην ακροποταμιά

ΕΝΑΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΤΑΜΙΑ

.......................................Στον Νάνη Παναγιωτόπουλο

Κι όμως πρέπει να λογαριάσουμε πώς προχωρούμε.
Να αισθάνεσαι δε φτάνει μήτε να σκέπτεσαι μήτε να κινείσαι
μήτε να κινδυνεύει το σώμα σου στην παλιά πολεμίστρα,
όταν το λάδι ζεματιστό και το λιωμένο μολύβι αυλακώνουνε τα τειχιά.

Κι όμως πρέπει να λογαριάσουμε κατά πού προχωρούμε,
όχι καθώς ο πόνος μας το θέλει και τα πεινασμένα παιδιά μας
και το χάσμα τής πρόσκλησης των συντρόφων από τον αντίπερα γιαλό∙
μήτε καθώς το ψιθυρίζει το μελανιασμένο φως στο πρόχειρο νοσοκομείο,
το φαρμακευτικό λαμπύρισμα στο προσκέφαλο του παλικαριού που χειρουργήθηκε το μεσημέρι∙
αλλά με κάποιον άλλο τρόπο, μπορεί να θέλω να πω καθώς
το μακρύ ποτάμι που βγαίνει από τις μεγάλες λίμνες τις κλειστές βαθιά στην Αφρική
και ήτανε κάποτε θεός κι έπειτα γένηκε δρόμος και δωρητής και δικαστής και δέλτα∙
που δεν είναι ποτές του το ίδιο, κατά που δίδασκαν οι παλαιοί γραμματισμένοι,
κι ωστόσο μένει πάντα το ίδιο σώμα, το ίδιο στρώμα, και το ίδιο Σημείο,
ο ίδιος προσανατολισμός.

Δε θέλω τίποτε άλλο παρά να μιλήσω απλά, να μου δοθεί ετούτη η χάρη.
Γιατί και το τραγούδι το φορτώσαμε με τόσες μουσικές που σιγά-σιγά βουλιάζει
και την τέχνη μας τη στολίσαμε τόσο πολύ που φαγώθηκε από τα μαλάματα το πρόσωπό της
κι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά.

Αν είναι ανθρώπινος ο πόνος δεν είμαστε άνθρωποι μόνο για να πονούμε
γι' αυτό συλλογίζομαι τόσο πολύ, τούτες τις μέρες, το μεγάλο ποτάμι
αυτό το νόημα που προχωρεί ανάμεσα σε βότανα και σε χόρτα
και ζωντανά που βόσκουν και ξεδιψούν κι ανθρώπους που σπέρνουν και που θερίζουν
και σε μεγάλους τάφους ακόμη και μικρές κατοικίες των νεκρών.
Αυτό το ρέμα που τραβάει το δρόμο του και που δεν είναι τόσο διαφορετικό από το αίμα των ανθρώπων
κι από τα μάτια των ανθρώπων όταν κοιτάζουν ίσια-πέρα χωρίς το φόβο μες στην καρδιά τους,
χωρίς την καθημερινή τρεμούλα για μικροπράματα ή έστω και για τα μεγάλα∙
όταν κοιτάζουν ίσια-πέρα καθώς ο στρατοκόπος που συνήθισε ν' αναμετρά το δρόμο του με τ' άστρα,
όχι όπως εμείς, την άλλη μέρα, κοιτάζοντας το κλειστό περιβόλι στο κοιμισμένο αράπικο σπίτι,
πίσω από τα καφασωτά, το δροσερό περιβολάκι ν' αλλάζει σχήμα, να μεγαλώνει και να μικραίνει∙
αλλάζοντας καθώς κοιτάζαμε, κι εμείς, το σχήμα τού πόθου μας και της καρδιάς μας,
στη στάλα τού μεσημεριού, εμείς το υπομονετικό ζυμάρι ενός κόσμου που μας διώχνει και που μας πλάθει,
πιασμένοι στα πλουμισμένα δίχτυα μιας ζωής που ήτανε σωστή κι έγινε σκόνη και βούλιαξε μέσα στην άμμο
αφήνοντας πίσω της μονάχα εκείνο το απροσδιόριστο λίκνισμα που μας ζάλισε μιας αψηλής φοινικιάς.
...............................................................................................Κάιρο, 20 Ιουνίου '42

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Ημερολόγιο Καταστρώματος, Β΄
εκδ. "ΙΚΑΡΟΣ"

τοιχογραφία, μια ζωγραφιά του Βασίλη Πολύζου 2005

R.I.P.

R.I.P. *

έμεινε η επιγραφή ΕΠΙΣΤΡΕΦΩ ΑΜΕΣΩΣ
ίσως αυτό το ΑΜΕΣΩΣ δεν το καταλάβαμε
κρεμασμένο στο μεγάλο δάχτυλο του θεριστή
με σφραγίδα αιωνιότητας

η μέρα φορούσε ελαφρό ιμάτιο ήλιου
μ’ αραιή πλέξη
μ’ αραιή πλήξη ταξίδευαν τα σύννεφα στο παράθυρο
κι οι κυρίες του simplon orient
ερωτικές κι ας μην τις ανοίξαμε ποτέ
φορώντας πάνω στο κεχριμπάρι τους μοβ δαντέλα
κρατώντας τη σκέψη τους σε τηλεγραφήματα
με μαύρο περιθώριο

είπε κάτι για να πει κάτι
ένα ξόρκι για τους ασφόδελους
είπε
διάβασα κάποτε σ’ ένα βιβλίο
ταξιδεύοντας δίπλα σε παράθυρο
πως στην Αβινιόν φτιάχναν ποπλίνες
επί πάπα Ιννοκεντίου

κι ύστερα από ένα ή δυο αιώνες σιωπής
είπε
για σκέψου φίλε μου
ήταν ένα πορνείο στην Καλαμάτα έτος ιδρύσεως 1884
κι είχε φέρει μεταξωτά σεντόνια απ’ το Παρίσι
κι απ’ τη Λιμόζ λεκάνες διάφανες
σαν κρινάκια της άμμου

*requiescat in pace

R.I.P., ένα ποίημα του Βασίλη Πολύζου 2003

Lenore, μια ζωγραφιά του Βασίλη Πολύζου (2004)
με παραγγελία του Edgar Allan Poe